Katalog zbiorów biblioteki

Satyrycy, autorzy tekstów kabaretowych, konferansjerzy. Mistrzowie kabaretu lub po prostu - jak to się wtedy mówiło - "kabareciarze": Marian Hemar - poeta i kompozytor najpiękniejszych piosenek XX wieku. Fryderyk Járosy - reżyser i maestro kabaretu. Polonus humoris causa, Austriak, który czuł się Polakiem.

Nie mają należnego sobie miejsca ani w kanonie literatury, ani w historii. Kochali i byli kochani. Przez kobiety i przez publiczność. Czy pamięć o nich wciąż trwa? Kolejne pokolenia nucą piosenki Hemara: Wspomnij mnie!, Chciałabym, a boję się!, Ten wąsik, ach, ten wąsik, Upić się warto...
Czy wiedzą, kto i kiedy je napisał? Kim byli Marian Hemar i Fryderyk Járosy, którzy podbili Warszawę? Jak trafili do stolicy? Jak przebiegała ich kariera? Co się z nimi działo w czasie drugiej wojny światowej? Czemu tak odmiennie potoczyło się ich życie na emigracji?

Autorka odsłania zaskakujące fakty z ich życia, często niełatwą prawdę, m.in. o zawiedzionych miłościach, zdradach, podwójnym życiu, nawet bigamii, plagiatach, trudnych negocjacjach z pracodawcami... i coraz bardziej szorstkiej przyjaźni. Kreśli również portrety gwiazd ówczesnej estrady (a często i kobiet ich życia): Hanki Ordonówny, Marii Modzelewskiej, Stefci Górskiej, Zosi Terné, Miry Zimińskiej... A także - jakże dramatyczny ~ obraz życia powojennej polskiej emigracji w Londynie.

Biografia żydowskiej śpiewaczki z warszawskiego getta, Wiery Gran, to nieznana do tej pory część historii Władysława Szpilmana, słynnego Pianisty z filmu Romana Polańskiego. Szpilman grał na fortepianie w tej samej kawiarni na Lesznie 2, w centrum żydowskiego Brodwayu, gdzie Wiera Gran - nazywana polską Edith Piaf - śpiewała swoje piosenki. Miała wszystko, czego potrzeba wschodzącej gwieździe - egzotyczną urodę, piękny niski kontakt i muzykę we krwi. Tymczasem to o Szpilmanie po latach powstał film oklaskiwany przez cały świat. Ją oskarżono o współpracę z nazistami i okrzyknięto kolaborantką. Opuściła Polskę w 1950 roku. Występowała w paryskim hotelu Lutetia i w kabarecie Dinarzade, w sali Pleyela i Carnegie Hall, śpiewała gościnnie w Sztokholmie i Londynie, wyjechała na tornée po Ameryce Północnej. Koncertowała u boku Charles`a Aznavoura. Wszędzie jednak, gdzie znalazła - czy to we Francji, czy w Wenezueli - dosięgała ją przeszłość: pomówienia, zniesławienie, szkalowanie. Czuła się pogrzebana za życia. Zmarła w Paryżu 19 listopada 2007 roku.